İlk kez Yiğit Bener okudum, ve kitabı bir kaç saat içinde bitirdim.
Kitabın ilgi çekmeye çalışan bir deneme olduğunu söyleyebiliriz, ancak bu denemenin yeni ya da çok farklı, özgün bir şey olduğunu söyleyemeyiz. Yazarın edebiyat, eleştiri, roman yazmak meseleleri ile insan olmak, insan değerleri ve bu değerlerin kasıtlı ve sistematik sömürüsüne dair görüşlerini izmit depremini konu alan bir roman çalışması üzerinden anlatırken kendi hedeflediği çizgiyi tutturduğunu da söyleyebiliriz; çünkü Yiğit Bener arzu ettiğini düşündüğüm o hissi, duyguyu yaratabiliyor ve eser bu duyguyu sürdürüyor, başarıyla nihayete erdiriyor. Kitapta Selin'in hayatı, Selin'in yazdığı roman, Selin'in ABD'deki arkadaşının romanın bölümleri ile ilgili eposta yorumları var. Ayrıca kitabın açılışında ve kapanışında da romanın "konuştuğunu" söyleyebiliriz. Bütün bunlar öncelikle iyi ayarlanmış bir hız ve akış duygusu yaratıyor. Selin'in romanı daha klasik bir anlatıma sahip, epostalar daha doğal, ama en iyisi kesinlikle bol iç sesli ve diyaloglu Selin kısımları. Birbiriyle yanyana duran bu anlatım biçimleri kitaba çok uymuş, onu kıpır kıpır bir esere dönüştürmüş.
Yiğit Bener'in edebiyat, eleştiri ve insan olmak veya insan kalmakla ilgili düşünceleri de yer yer etkileyici .
Yiğit Bener'i okumaya devam...
