"Bilirsin karadut lekesi kolay çıkmaz. Babaannem, Hadi ağlama, şimdi çıkartırım ben onları' dedi.
Sonra karadut ağacının yanına gidip birkaç dut yaprağını kopardı, avcunun içinde parmaklarıyla ezdi, köpürttü. Elimi, yüzümü dut yapraklarıyla ovalamaya başladı. Çünkü karadutun lekesini sadece kendi yaprağı çıkarırmış. Babaannem, insan da aynı bu ağaç gibidir demişti o gün bize. Yarasına ilacı başka yerde arayan her zaman yanılır. Her yaranın merhemi kendi dalındadır."
•
Se-lam :)) Yine çok güzel bir aşk hikayesinin yorumuyla geldim. Sanırım aşk dolu kitaplar her zaman bir adım önde olacak benim için...
Üniversitede karıştığı siyasi olaylar sebebiyle iftiraya uğrayan ve on yıl hapiste kalan ana karakterimiz Ali, hapishaneden bambaşka biri olarak çıkıyor. Ali, başka türlü seven, başka türlü gören, kimselere benzemeyen, karıncaları izleyen, insanların karıncalardan ne çok ders çıkarması gerektiğini düşünen, biraz tuhaf ve mutlu biri. Ali hapishaneden çıktıktan bir süre sonra Verda ile karşılaşıyor; onunla bir elmada iki diş izi olmak istiyor ve tam olarak bu cümleyle başlıyor aşkları.. Yazar bu güzelim aşkı anlatırken ara sıra bizi Ali'nin hatıralarına, rüyalarına ve hapishanede gördüğü işkencelerden dolayı alt üst olan bilinçaltına götürüyor. Aslında Ali'yi tanıdıkça onun yaralarını sarıp sarmalamak istiyorsunuz. Kitabın sonu beni epey üzmüş olsa da güzel bir hikayeydi. Yazarın da okuduğum ilk kitabıydı ve üslubunu sevdim, sizlere de tavsiye ederim.
Sevgi, saygı ve kitapla kalın :)
