"Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Acı çektiler. Uzaklaştılar. Üşüdüler. Yaklaştılar. Dikenleri battı. Uzaklaştılar. Ne dikenleri birbirine batacak kadar yakın ne de üşüyecek kadar uzaktaydılar sonunda.
Kirpi mesafesi, gerçek sevginin mesafedir."
Sorgun, küçükken yakınında bir bomba patlamış, bir sürü operasyon geçirmiş, yüzü perişan halde, yama yama. Babası terk etmiş, dışlanmış, hep ötelenmiş, yüzünün farklılığı hiç bırakmamış peşini. Kişilerde cesaret bulmuş bu farklılıktan öteledikçe ötelemiş, ona buna öfkesini, nefretini kolay olana yönelmiş, Sorgun'a. Çünkü Sorgun susmuş, konuşmanın faydalı olmadığını anlamış susmuş, o davranışlardan acizliği görmüş susmuş.
"Suskunluk kabullenmek değildir. Suskunluk itirazdır, güzel susabilene." Diyor kendisi.
Ötelenmişlik, ötelenen kişinin ruh hali, çevresinin davranışlarını sorgulaması, ötelenmişliği irdelemesi... O kadar güzeldi ki. Öyle seviyorum ki bu tarz kitapları, empati yüklü baştan sonra. Kitap okumak en çokta bu yüzden özel değil mi? İnsan olmak yolunda en büyük erdem, kazanç empati , empati, empati. Bir hayat yaşıyoruz doğrusuyla, yanlışlıyla. Eğer başkalarının üzüntüsüne, eksikliğine, fazlalılığına, keyfine, farklılığına ne bileyim aklınıza gelebilecek her şeyine karşı empati, anlamaya çalışma güdüsü, yargılamadan sadece anlayabilme becerisi geliştirebilsek inanın ki Dünya çok başka bir yere dönüşecek.
İyi ki kitaplar var, kitaplar olmasa bu kadar farklı hayatları nasıl tecrübe ederdik.
