Nereden başlayacağımı ne yazacağımı bilmeden açtım incelemeyi. Şayet bu kitap bitince, üzerine iki söz söylemesem kaburgalarım, o sözlerin ağırlığından sebep, eğilir sandım.
Aynı Aziz gibi düşünürdüm ben de eskiden. Sahi insanlar yazmadan nasıl idame ettirebilirdi ki hayatını. Bazen Aziz sandım kendimi bazen Derya. Aziz olmak değil miydi insanlığın emeli. Ben yine de Derya gibiyim en çok ama. Bilirim yazdıklarımın sonsuz derya içinde bi su damlası kadar ehemmiyeti yoktur. Ama yine de yazmak istiyorum. Çünkü dilimize düşen sahte sözlerin, yüzümüze taktığımız sahte tebessümün aksine kalemimize düşen saf gerçektir çoğu kez. Ve mürekkebin ağırlığı kağıdı değerli kılan...
Hepimiz yaşarken bize biçilen hayatı, az ya da çok, birşeyleri kaybettik. Kimi canını, kimi parasını, kimi sevdiğini, kimi işini, kimimiz de umudumuzu kaybettik.
Ama sen...
Sen kaybettiğin şeyi unutma!
Samimiyetimizi olsun kaybetmemek umuduyla...
İyi okumalar dilerim.
