“Aşkın ilk kez ölüme inanmamızı sağladığı bir an vardır. Kaybını düşünmüş olsan bile, uyuyan bir çocuk gibi sonsuza dek taşıyacağın birini mutlaka tanırsın. Artık o ağrıya dönüp şöyle diyebiliyorsun: Ah, demek o sendin.”
"Ama gerçek böyle bir şey. İhtiyaç duyduğunda hiç seninle aynı odada, ya da arabanın arka koltuğunda yanında olmaz. Hep yıllar sonra, gölün bir tarafından dalıp diğer tarafından çıkan su kuşları gibi kafana dank ediverir. Gerçeği iki elle tutmaya çalışırsın ama o arkanda beliriverir.''
"Annem ölmemiş olsaydı, her şeyi bu kadar net hatırlar mıydım?" diye sordu Jean. "Birinin sesini unuttuktan çok sonra bile mutluluklarının ya da hüzünlerinin sesini hatırlayabiliyorsun. Bedeninde hissedebiliyorsun.