Sırada uzun süredir tanışmak istediğim bir yazar var. Edebiyatımızda önemli bir yeri var yazarımızın fakat nedense eserleri günümüzde biraz kıyıda köşede kalıyor. Ben yazarın o hüzünlü üslubuyla kaleme almış olduğu öyküleri çok sevdim. Üç öykü var kitapta: Türkan Hanım 'ın Ölümü, Temmuz, Ağustos, Eylül ve Kış Yolculuğu. Türkan Hanım' ın Ölümü öyküsünde insanın toplum içindeki yalnızlığını; Temmuz, Ağustos, Eylül öyküsünde bir yaza sığdırışmış kısacık ve kırık bir aşk hikayesini; Kış Yolculuğu isimli öyküsünde ise özlem, dostluk ve hatıralarla örülü bir hikaye anlatır Selçuk Baran. Her öyküde okuyucuyu farklı bir zaman dilimine götürür, hüzünlü ve yalnızdır. Sessiz, sakin, bağırmayan
karakterdeki öykü ve romanlarıyla Türk edebiyatında varlık göstermiş ve sığındığı
köşesinde bu dünyadan göçmüştür.
..
..
Dostlukların en güzeli, insanların yalnızca yan yana oturmaktan bile tat aldıkları, gerektiğinde susuşların da değerlendirilebildiği ilişkilerdir.
..
..
“Hepimiz yaşlıyız. Zamanından önce yaşlandık. Bir çağın işini on yıllara sığdırmak zorunda kaldık. Bu yüzden on yıl öncesini vakit geçirmeden unutmamız gerekiyordu. On yıl öncesinin acılarını da tabii... Diyorum ya, bizimkisi unutuşun tarihi olabilir ancak. "
