Sanki bu planette doğmamış gibiyiz, sanki buraya ait değilmişiz gibi. Neden beyin nöronlarımız kadar olamıyoruz, protonlar gibi davranmıyoruz, neden diğer canlı türleri gibi yaşantılar kurmuyoruz? 'Akıllı' türe dahil olduğumuz için mi? Vahşi ve yırtıcı hayvanlar bile karınları tok iken başka bir canlıya saldırmaz biz neden doymak bilmeyen bir ihtirasla geçirip gidiyoruz günlerimizi? Bize neyin yetmediği konusunda bir fikrimiz olmalı... Karıncalar sabırlı olmayı biliyor. Kargalar ille de şan dersi alıp sahnelere çıkacağız diye tutturmuyorlar. Bize ne yetmiyor? Kendimize yetmiyoruz çünkü 'kendimiz' diye bir şey kalmadı. Bu kadar hızlı olmak zorunda mıydık mesela. Çitalar Koşarken ulaştıkları hızdan daha fazlasını arzulamıyorlar. Biz binlerce yıldır kendine uygun bir düzen içinde akıp giden mevsimleri değiştirmeden önce, erik ağaçları da erken yaza aldanmayıp çiçek açmak için acele etmiyorlardı. İşin ilginç yanıysa... Çok değil, on yıl önce çok daha yavaş başarabildiğimiz birçok işi şimdi bilgisayar teknolojileri sayesinde dakikaları sığdırabiliyoruz ama yine de hiçbir şeye yetişememekten yakınıyoruz. Yirmi dört saat yetmiyor. Balık tutmaya fırsat bulunamıyor, bir gün batımı seyretmek ise zaten zaman kaybı. Başkalarını aramak bu kadar kolayken, birbirimize ulaşamayışımız, buna zaman ayıramamak sizi düşündürmüyor mu? Bir terslik varmış gibi gelmiyor mu?

Sayfa 51 - GoaKitabı okudu

Kışlarda Kalbinden Çıkma Aykut Tankuter

Reklam