Bazı kişiler vardır alacalı,size uyumsuz görünen ne varsa üzerine geçirir, “yahu bu ona gider mi” diyebileceğiniz şeyleri özellikle toplar. “İnsanlar ona gülsün mü istiyor?” derken öyle yakıştırır ki kendine ,eğreti durmak bir yana pek seversiniz.
“Kitaplara kitap” da benim için böyle bir deneyimdi.
Yirmi altı roman başlangıcı yazıyor İsmail Pelit.
Ki ben hepsini nevi şahsına münhasır öyküler olarak okudum.
İçi üşüyen Erzurumlu askeri de,kanatlarının olmadığını fark eden köpeği de, Beşir Fuad’a selam eden yazarı da~
Kelimelerin,mekan ve kişilerin gerçekle içli dışlı ama gerçekten uzak görünmesini de~
.
Gördüğümüz kadarı renksiz,boğucu çoğu zaman, aklı beş karış havada kelimelere de susuyoruz~işte bu susuzluğa karşın kana kana içilebilir ‘kitaplara kitap’
.
Yalnız yazarın yanıldığı bir nokta var: Barış Şehri’nin kapak tasarımı fazla iddialı değil,fazla güzel!
