İşte her zaman olmayan bir şey! Stephen King'in Mahşer'inden bile daha güzel olan Kıyamete Koşanlar Kulübü, ya da gerçek adıyla "Dünya Koşu Kulübünün Sonu" tadına doyum olmaz bir kitap. Kıyamet senaryosu üzerine kurulan kitapları seviyorum, Stephen King'in Mahşer'i ise bu alanda en iyi eserlerden biri, ancak Adrian J. Walker, çok daha küçük hacimli bir kitapta (Mahşer yanlış hatırlamıyorsam 1200 sayfa) King'den daha etkileyici bir atmosfer yaratabiliyor. Bunun sebebi gezegen çapında yaşanan felaketin izlerinin bütün kitap boyunca anlatılması da olabilir. Ancak ben daha çok yazarın karakterlerine olan yaklaşımlarına ve bütün kitabın koşmak eylemi üzerinden hayata, yaşamaya dair bir metafora dönüşmesinde yazarın ortaya koyduğu maharete bağlıyorum bunu. Kitap kanımca gerçekten çok iyi bir eser, gerçek edebiyat diyeceğimiz bölgeden, alandan uzakta, yeryüzüne, daha sade ve sıradan olana daha yakın bir yerde duruyor kitap ve, ve ama, hikâyesini ne güzel, ne iç burkarak, acıtarak; dayanma ve sabretme gücü vererek anlatıyor ! Koşmak, ama dayanmakla koşmak; sabrederek, yıkılarak ve tekrar ayağa kalkarak koşmak; ellerini, gözünü, direncini ve umudunu yitirerek, bir zamanlar aşina olduğun ve artık sana yabancı yerlerde kimsesiz, ve giderek daha da kimsesiz kalarak koşmak! O anlam için, o anlama ulaşabilmek için ufala ufala, azala azala koşmak!
Bu muazzam güzellikteki eseri en sevdiğim kitaplar listeme alıyorum ve Kıyamete Koşanlar Kulübü'nü edebiyat seven herkese öneriyorum. Mutlaka !
