Dostluğun ahlakı, bir noktada aşkın ahlakından çok daha çetin cevizdir. Çünkü aşkta, aslında hayallerinde yarattığın insanı severken, dostuna sırf o nasılsa öyle olduğu için bağlanırsın.
Çünkü nasıl üzerinde düşünülmemiş bir hayat, yaşanmaya değer bir hayat değilse, kendi ahlakını türetememiş, kendi değerlerini oluşturamamış, hep "Ne derler?" kompleksleri içerisinde tükenip gitmiş bir hayat da insan onuruyla bağdaşır bir hayat olamazdı.