Kızıl Elma mefkûresinin en asli unsuru belirsizliğidir ; bu ele avuca gelmeme hali,belli ki söylencenin sırtına iyice yapışmış .Türkler açısından uğursuz bir akıbeti haber veren kehanete verilen bir çeşit cevaptır .Kızıl Elma ,başka bir ifadeyle ,en son fetih ,mümkün olduğunca uzak bir menzile yerleştirilmelidir ki zaferler olabildiğince devam etsin ve kehanetin öngördüğü yıkım ötelerde bir zamana ertelensin.
tarihçilere sorarsanız Ahmedî’nin İskendernâme’sine derç ettiği Dâsitân-ı Tevârîh-i Mülûk-i Âl-i Osman, manzum halde olsa da- Osmanlı mazisine dair günümüze ulaşan en eski tarihî kaynaktır.
“Basit bir parçalarına ayırma işlemi, hemen her Osmanlı vakayinamesine girmiş üç asli motifin gün yüzüne çıkmasını sağlar :1.Ertuğrul bir Oğuz reisidir.( ya da Oğuzların reislerinden biridir.) 2.Ertuğrul o veya bu şekilde Selçuklu Sultanı Alaeddin ile ilişki içindedir; 3.bu ikisinin irtibatı ve Ertuğrul ‘un önderlik ettiği insanların kaderi bir biçimde Tatarların yapıp ettiklerinden etkilenir .Her kronik bu motifler kümesinden kendine has bir anlatı çıkarma çeşitliliğini sergilese de ortak bir çekirdekten filizlenen bir gelenekten kalem oynatmaya devam etmeleri önemlidir.”
17.yüzyılın başlarında veziriazamlar,memur tayini ve dirlik tevcihlerine her geçen gün daha fazla karışan musahiplere tamamıyla bağlı hale gelmişlerdi .”İmparatorluğun en büyük direği “ olan tımar ordusu bu gelişmelerden nasibini alıyordu:Saray ,boşa düşen tımarları dağıtma hakkını başkalarına tanıyarak sipahi zümresinin geleneksel olarak kendi içinde devreden rütbe ve dirliklerini tahrip ediyordu.Böyle olunca tımar toprakları ve diğer gelir kalemlerinin çoğu ekabir ,saray seçkinleri ve kendi dışında bir çok kethüda ve hizmetkarları adına devasa mülkler biriktiren harem kadınlarının eline geçiyordu.