O. Henry, öykülerinde ruhunu kaybetmiş dünyada, kişilik büzülmesiyle içine kapanmış olan insanlığa bir hatırlatmada bulunur. "Dünyanın en kimsesiz şeyi esrarlı yolculuğa hazırlık yapan ruhtur" diyen O. Henry, aynı zamanda bu ruhun bir "krallığın tacından dağ çileği toplar gibi zümrüt toplayacak kadar cesur ve alımlı" olduğuna işaret eder. Bir ağaçta kalan tek bir yaprağı yazın belleği olarak koruyan O. Henry, öykülerinde elimizde hayattan başka bir numunemiz olmadığını işleyerek, içsel bir dengeye dönüştürülen yargıya karşı başkaldıran belleği dillendirir.
750.jpg)
