“Barut bir gün icat edilecek. Hiçbir şey bunun önüne geçemez. Aynı eski hikâye yeniden ve yeniden yaşanacak. İnsanoğlu çoğalacak, insanoğlu savaşacak. Barut, insanoğlunun milyonlarca insanı öldürmesini mümkün kılacak ve ancak bu yolla, ateş ve kanla uzak bir zamanda yeni bir medeniyet gelişecek.
Ne yararı olacak peki? Tıpkı eski medeniyetlerin yok olduğu gibi yeni medeniyet de yok olacak. Kurulması elli bin yıl alacak, ama yine de yok olacak. Her şey yok olur. Sadece kozmik güç ve evrenin özü geride kalır. İşte bu öz, sürekli bir değişim halindedir, hareket eder, tepki gösterir, üç ölümsüz şahsı gerçeğe dönüştürür; rahip, asker ve kral. Saf, küçük çocukların ağzından bütün zamanların bilgeliği dökülür. Bazıları savaşacak, bazıları hükmedecek, bazıları dua edecek; geri kalanlar da uğraşıp didinecek ve acı çekecekler; kanayan bedenlerinin üzerinde, inanılmaz güzelliği ve emsalsiz mucizesi ile uygar devlet yükselecek ve yükselecek, bunun hiç sonu gelmeyecek. Mağarada sakladığım kitapları yok etsem bile eski hakikatler yeniden keşfedilecek; kitapların kalması ya da yok olması hiçbir şeyi değiştirmeyecek, eski yalanlar hayatta kaldı ve kuşaktan kuşağa geçti. Ne yararı oldu?”
