Osman Şahin’in yine Anadolu motifleri ile süslediği, açık anlaşılır bir dille yazdığı bu öyküsü, Mardin’in Katuna köyünde geçen kısa bir hikaye kitabı.
Toplumcu gerçekçi yazım tarzını benimsemiş olan Osman Şahin, bu kitapta bir hikayeden çok bir topluluğu kaleme almış. Mardin’de 1960’lı yıllar da hayat nasıldır, köylüsü nasıl yaşar, kendinden olmayana bakışı nedir, köylüler artık hükmü kalmamış binlerce yıllık geleneklerini neden bırakmaz, töresi nedir, şeyhlere bakışı nasıldır, kan davası güder mi bunları kaleme almış.
Ama okuyucusuna bunları aktarırken elbette dümdüz anlatmaz, kendi üslubuyla eleştirir, kızar, sorgular. Tüm bunları yaşayan kesimin neden sorgulamadan olduğu gibi kabul ettiğini eleştirir.
Kitaptaki bir bölümden kısaca bahsedecek olursam, her yağmur sonrası Katuna Köyü’nün yolları, bırakın araç geçişine imkan olmasını, yürünmeyecek şekilde çamura bulanır. Köyde yola döşeyecek fazlaca taş vardır. Fakat köy ahalisi bütün gün çayhanede (köydekiler kahvehaneye bu ismi verir) oturmaktan başka iş yapmaz. Köylü bu sebeple bir ölüm olmasına rağmen, yolu, çamuru, yağmuru umursamaz. Köye başka bir ilden öğretmen olarak atanan beş kadın, bu işe “dur” der ve bir çözüm yolu bulur.
Okuyunca Türk filminden bir sahne gibi değil mi?
İşte Osman Şahin’in Anadolu’yu bu kadar iyi bilmesi ve Anadolu’yu bu kadar iyi hikayeye aktarması sebebiyle onlarca Yeşilçam filminin hikayesinin sahibidir.
Bu kitapla birlikte, yine çok içimizdeki bir hikayeyi, hiç gitmeyeceğimiz ama var olduğunu bildiğimiz bir yeri, ülkemizde bir köşede yaşanan hayatları okumuş olacaksınız.
Osman Şahin
