Tüm meşguliyetlerin arasında, 10 güne yakın bir sürede bitirebildiğim bir José Saramago kitabı daha. Kendisinin okuduğum 5.kitabı bu, ve birçoğunuzun aksine noktalama işaretlerini kullanış şekline derin bir hayranlık duyuyorum. Alışılagelmiş diyalog biçiminde yazılsa tam anlamıyla lanse edilemeyecek birçok alt düşünce, virgüllerin arasında akıp gidiyor adeta.
Kitaba gelirsek, ben ne yazık ki bölüm bölüm okuduğum için akıcılığı hakkında yorum yapamamakla birlikte, Körlük ve Görmek kadar akıcı olmadığını söyleyebilirim. Metaforlar nispeten daha az olsa da, bazılarınızın bu iki kitabı da akıcı bulmamasını göz önünde bulundurursak eğer, bu kitap sizi biraz zorlayabilir.
Kopyalanmış Adam, Maximo Afonso ve Antonio Claro arasındaki, tesadüfen fark edilişinden sonra sürekli gidip gelen bu olağandışı benzerliğin hikayesinde, kitap boyunca anlamaya çalıştığımız gerekli/gereksiz birçok şey oldu. Hangisinin daha önce doğduğu, yüz ve saç hariç tamamen aynı olup olmadıkları, ölüm gün ve şekillerinin de aynı olup olmayacağı...
Spoiler vermeksizin söyleyebilirim ki Saramago beklenmedik sonlar yaratmayı seviyor. Bu beklenmedik sonları, bekleniyormuş gibi anlatarak, adeta aklımızla alay ediyor. Anlayacağınız, yapmış yine yapacağını. Çok da uzak olmayan gelecekte Saramago'nun başka kitaplarının tadına bakmayı umarak sizlere keyifli okumalar diliyorum.