Nihayet bir çiçekçi dükkanının vitrinindeki ayna önünde durup kırmızı güllerle, üzerinde çiy taneleri pırıldaşan menekşelerin ortasında, kendi güzelliğini seyre koyuldu.
“Sanır mısın ki… Her zaman... Her zaman yalnız korkudur... İnsanlara engel olan? Utanç... Utanç olamaz mı?.. İçini dökmek... Elâlemin önünde soyunmak utancı?”
"insan tehlikesini bile bile bir suç işledikten sonra onu itiraf cesaretini nasıl gösteremez. İtiraf karşısındaki bu küçük korkuyu, ben her suçtan daha zavallı buluyorum.”