Korkunun Bekçileri
İsmail YılmazSözler ve Alıntılar
... Çocukluğum geliyor aklıma; zamanın yeşil çayırlarıyla, bozbulanık dereleriyle oynuyorum. Yağmur duasına çıkmış yüzlerce insanın duaları var kulaklarımda. Geçmişe doğru giden gurbet yüklü bir trenle kendimi uğurluyorum.
Sayfa 92Kitabı okudu
- İnsan, her şeyi her zaman unutamaz.
Sayfa 143Kitabı okudu
Nedense tren sesleri hep hüzün getirir bana; garipliğimi, yalnızlığımı yaşarım.
Sayfa 18Kitabı okudu
Ben hep böyle mi yaşayacağım; bir şeylerin hasretini çeke çeke, sahipsiz, kimsesiz ve başıboş? Baba evinden atılmanın sıkıntısı. Hani, izbeliklerde kendi kendine bitiveren bitkiler vardır; sahipsiz, kimsesiz, tımarsız, gübresiz, susuz yeşerir durur. İşte ben...
Sayfa 146 - BurhanKitabı okudu
Hiçbir şey anlamadılar. Anlayacak kadar, bir insanın küçük dünyasında kopan kıyametleri yaşayacak kadar akıllı değiller. Kendileriyle başbaşa hiç kalmamışlar ve hiç hesap sormamışlar kendilerine.
Sayfa 117Kitabı okudu
Nerededir kurtuluş?...
İnsanların bütün olumsuzluklarını görmeyip her kötülüğe göz yummakta mı, yoksa bir dağ başında kendi dünyasında yaşamakta mı?...
Bir yerde bir kurtuluş çizgisi olmalı. Duvarın ötesinde, labirentlerin bitişinde, karanlığın aydınlığında, insanı insan yapan bir şeyler olmalı. Ama nerede?
Sayfa 148Kitabı okudu