Altıncı katın düğmesine bastıktan sonra avucumla burnumu kapatıyorum. O hiç tanışmadığım, bir kez olsun yolumun kesişmediği kız, asansörün boy aynasında beliriveriyor. Öylesine içime işlemiş ki görür görmez tanıyorum. Siyah çerçeveli bir gözlük takmış, sapları kırmızı galiba. Saçları dalga dalga iniyor omuzlarından aşağı. Bakışlarım bakışlarıyla birleştiği an karar veriyorum; korkunun kokusu ne kadar ağır olursa olsun kaçmayacağım, sokakları ona bırakmayacağım. Hızla çekiyorum avucumu burnumdan. Canımdan can alarak giden kıza borçluyum bunu.

Kitabı okudu

Korkunun Kokusu Hande Baba