Diderot'un, ilki, başlığı ile uyumlu ikincisi ise bir hayli uzağında olan iki denemesini içeren eseri.
Yazar ilk denemesinde, "görenlerin" tam tersine koyabileceğimiz "anadan doğma körler" ve doğal olarak onların çok güçlü oldukları dokunma ve işitme duyuları üzerinden kendi epistemolojisini aktarırken, ilaveten okuyucuyu, günümüzde bir çoklarının büyük ihtimal ıskaladığı Nicholas Saunderson gibi bir 18 yy matematikçisinin bilim, doğa felsefesi ve metafiziği ile tanıştırıyor. Yazarın yakından incelediği ve yine hayatında belli dönem arkadaşlık ettiği körlere ilişkin çarpıcı örneklere de yine bu bölüm altında yer verilmiş.
İkinci deneme başlangıçta, ilk bölümde ele alınan yaklaşımın, bu sefer sağır dilsizler bağlamında ele alındığı bir bölüm izlenimi yaratsa da, okuyucuyu, eski dillere ilişkin yarı-filolojik değerlendirmelerle birlikte, antik dönem epik şiirlerinin antolojisine odaklanmış bir içerik bekliyor. Fransızcaya, grekçe ve latince karşılaştırmaları ile yapılan güzellemeler bölük pörçük ve bir bütün oluşturmasa da, bunun üzerinden dillerin kökenine yönelik yaptığı tespitler değerli.
Diderot çok yönlü bir düşünür olduğunu ispat etmek istercesine kitabının son bölümünü doğadaki bir şeyin; şiir, müzik ve resim sanatlarında ayrı ayrı fakat karşısındakine yine aynı duyguyu yansıtacak şekilde nasıl aktarılabileceğine yönelik zorlayıcı bir simülasyona ayırmış. Bu bölüm içinse; biçimi, soyutlamaları ve dönem insanlarına ilişkin anlatımda yapılan göndermelerinin herkesçe bilinemeyebileceği üzere, okuyucunun ilave odaklanmasına talip yorumu yapılabilir.
