Karanlık Köy'de olduğu gibi yine psikolojik gerilim türünde bir roman okuyoruz. Daha ilk sayfalarda okuru içine çeken ve ciddi anlamda gerginlik yaratan bir hikâyesi var. Kitabın ana fikrini sevsem de, okurken iki konu beni çok rahatsız etti; birincisi, psikolog olan Erdem'in kendini hiç kontrol edemiyor olması, ikincisi de çok fazla tekrar anlatımının olması. Erdem'in sorununu iç hesaplaşması esnasında öğreniyoruz ama bu sorunu farklı cümlelerle tekrar tekrar okumak gereksiz yorgunluk veriyor. Tüm olayın tek mekânda ve iki adam arasında geçiyor olması, kafkaesk bir ortam yaratmış. Hikâye, bir "sınır tecavüzü" ile, bir nevi "rehin alma" ile başlıyor ve iç hesaplaşmalarla devam ediyor. Kitabın tamamına bunaltıcı bir atmosfer hâkim yani. İçim kararmasın diyorsanız, günlük güneşlik bir havada daha rahat okuyabilirsiniz. =)
