Ben bu zamana kadar Emin Çölaşan'ın hiçbir köşeyazısını ya da kitabını okumamıştım. Bu kitabı da elime aldığımda sıkılacağımı ya da zaman kaybı olacağını düşünmüştüm, çünkü bir dönemin bir parçasını bir kişinin gözünden anlatacaktı.
Kitabı okumaya başladığımda korktuğumun gerçek olduğunu gördüm. Emin Bey duygusal bir döneminde bu kitabı kaleme alıyor. Bunu kendisi de dile getiriyor. Kitabın içeriğinde şöyle kıyaslamalar var çünkü: "... ona böyle davranıyor ben olsam yapar mı?" bu tarz kıyaslamalar biraz kontrolü kaybetme göstergesi benim için. Her şeyde Ertuğrul Özkök suçlu. Kendisine yaplan baskıdan söz ederken ya da karşı tarafın - bence de saçma olan - yazılarına yerverirken. Kendi yazılarının belirli kısımları kitapta var. (kitabı okumadan önce yazıları okuyun diye de bir uyarı yoktu kitapta). O döneme ait karşıt görüşleri de okumak daha objektif fikirler oluşturabilir kafanızda.
Ancak bu eleştirilerimin çoğunlukla uslup kaynaklı olduğunu söylemeliyim. Bu dönemden bakınca, yazarın haklı olduğu çok nokta göze çarpıyor. Bağımsız denilen yazarlara yapılan baskı, medya patronlarının başka alanlarda da iş yapması yüzünden iktidara gebe kalmaları, o günün muhalif görünenlerin bugün güç merkezi değişince nasıl yer değiştirdiklerini görüyoruz.
