Fakir Baykurt, hayatı boyunca köylerde, kendini eğitmenlige vermiş, köylülerin yaşam standartlarınin iyileştirilmesi için mücadele etmiş bir aydinimiz. Bunun ödülünü de cezaevi cezaevi gezdirilerek almıs.
Geçelim romanimiza;
Hikayemiz bir Anadolu köyünde geçiyor. Köyün sakinleri yoksul, gariban, bir hafta sonra ne yiyeceğini düşünen insanlar. Bu duruma birkaç kişi hariç isyan eden yok. Onların da tek istekleri var. tarlalarını sulayabilecekleri bir sulama suyu. Köyün diğer sakinleri, büyük çoğunluğu ise kuran kursu hocası istiyor. Öyle ya din elden gitmesin diyorlar. Hoca hemen gönderiliyor. Su ise ....
Su işi uzadıkça uzuyor. Aylar sonra tüm çabalarla su mühendisi gönderiliyor. Fakat çıka çıka arsenikli su çıkıyor. Yetmezmiş gibi bir de tüm tarlaları istenmeyen bir ot sarıyor. (Koygocuren) öyle böyle değil, her yeri kaplıyor, geçit vermiyor.
Beklenen nihai son. Şehre gocus ve el kapılarında kölelik.
Mutlu kalın, kimsenin kimseyi somurmedigi bir dünya dileğiyle...
