öyle sarhoş olsak ki şişeler yere yüzükoyun yatsa,
paketteki son sigara dediğimiz aslında son olmasa,
öyle uyusam ki seninle kulağımın arkasında unuttuğum sigara kırılmasa,
ve yaptığımız müzik listesinin son şarkısına tam yetişerek uyansak
o en sevdiğimiz olsa, mesela hiç çalınmamış olsun bir yerde,
seninle öyle kitaplar okusak ki halka açık yerlerde gizlesek adını,
öyle bir dinimiz olsa ki, ölümden sonra da hayatın olduğuna inandırsa,
ve kutsal rengi mavi olsa, en değerli taşı inci olsa,
keşke herkes ayağını yerden kesebilseydi benim gibi seninle,
öyle gözümüz kara olsaydı ki, seninle taş devrini yaşasaydık bu yüzyılda heybelide,
öyle sarhoş olsak ki ayak parmaklarımıza gülsek, bir bir incelesek vücudumuzu,
ve anlamadan son rötuşlarını atsak o mükemmel... sen de,
öyle bir yapboz olsak ki seninle şu picasso’nun 'dora maar with cat' eseri unutulsa,
öyle sarhoş olsak ki pencerede kutuplar gözükürken biz içerde çırılçıplak olsak,
bir mucize olsa çenemden tutup dudaklarınla beni boğsan,
mucizelere inanır mısınız? işte size bir mucize, böylesine sarhoşluk...
öyle sarhoş olsak ki unutsak seninle doğum yerimizi, nasıl doğulduğunu,
sen havva olsan ben âdem, keşfettik sansak,
öyle sarhoş olsam ki, sana tüm gece haykırarak aşkım dediğimi sayıklamalarıma uyanarak anlasam,
haykırdığımı ses kısıklığımdan anlasam, uyandığımda,
-sa,-se ol, sev... böylesine sarhoşluk mucize olur muydu heybeli adasında?
