Kitaba ilk başladığımda çok etkilendiğimi düşünmüştüm, kitap başlamadan önce Pınar Kür'ün de dediği gibi farklı bir yazın tekniği kullanmıştı ve tüm kitap boyunca beni sürdürmeye iten tek şey bu teknikti. Öyle ki kitabın konusunu hiç beğenmemiştim hele ana karakteri. Nefret etmiştim ondan, sonuna kadar da nefret ettim saftı, aptaldı ama seviliyordu. Hem de saf ve aptal olmayan kişiler tarafından. Onu seven her kişiyi de seviyordu, ayrı ayrı onlara birer sayfa açarak hepsini aynı anda seviyor aynı anda istiyordu, sırayla hepsiyle çıktı ve yine de hepsi onu hoşgörüyle karşıladı. Onun olmasa da etrafındaki kişilerin hayat hakkında, yaşam hakkında o hakkında bu hakkında öznel fikirleri vardı. Amaçları, sebepleri vardı, en çok da Özer'in, Semranın hiç anlamadığı fikirleri vardı onun Semra'nın anlamayıp hep karşı çıktığı. Özer o kadar anlaşılmadı ki ve o kadar çok uğraştı ki kendini anlatmaya. Gitti. Semra onu 2 yıl bekledi, herkes öldüğünü söylediği halde bekledi. Özer'in anlaşılmak için gittiğini, geleceğini düşünerek bekledi. Ve her şeyi kendi de daha iyi anlamak için yazdı. Yazdığı şey bu kitaptı. En son bir kez daha okudu yazarken okuduklarını ve o zaman anladı. O zaman öldü bütün anıları. O zaman bir ölünün evinde bir ölüyle yaşamaya başladı. Ama o ölmeyecekti çünkü Özer'in düşüncelerinin karşılığı aslında ne kadar küçük olursa olsun her şey çirkin bir aldatmaca gibi de görünse en azından çirkin değil de güzel bir aldatmaca olabileceğiydi ve ona inanarak yaşadı Semra. Aynı zamanda da korkarak.
