erkes burada. Bütün sevenleri. Arkadaşları, akrabalar. Erkeklerin çoğu sigara içiyor. Kadınlar bir köşede fısıldaşıyor. En küçük kızım usul usul ağlıyor. Gidip sarılmak istiyorum. Söyleyecek bir şey bulamayacağım korkusuyla kıpırdayamıyorum yerimden. Az sonra beyaz önlüklerle çıkıyorlar içerden. Kucaklarında bir kundakla. Yüzlerinden ne olduğunu anlamak mümkün değil. “Kızınız yaşıyor, durumu iyi” diyor tok bir ses duygusuzca. Şimdi anımsamıyorum kimdi, içimizden biri “ya bebek?” diyor, bütün gücünü sesine toplayıp. Bir an. Yıllar sürüyor beyaz önlüklülerin yanıt vermesi. “Ölü” diyor. Bir kocaman soluğu aynı anda boşaltıyoruz hepimiz. Sevinç gözyaşlarıyla sarılıyoruz birbirimize. Cesedi kucağımıza almamıza izin veriyorlar. Mosmor küçük bedeni havaya atıp tutuyoruz. İçerde oksijensiz kalmış. Şansımız varmış diyoruz birbirimize. Büyükbaba erkekleri içmeye götürüyor. Biz kızımızı görebileceğimiz anı bekliyoruz. Dünyaya ölü bir çocuk getiren cesur kızımızı.....
Kül Bellek 'ten
........Geceleri uyku yok.... herkes uyurken ben böyle bekliyorum. Bütün Meksika uykuda. Uzakta motorlu pompalar. Uyuma... uyuyan balığı akıntı götürür. Uyuma sakın... Geldiğinde seni gözlerin kapıya dikili bulsun. Sen herkes gibi ölebilir misin Frida Kahlo? Senin kadar sık ölen biri, sırf ölümün hoşuna gitmek için daha önce ölmemiş gibi, ne olacağını bilmiyormuş gibi yapabilir mi? Ölümün beklenmedikliği ile şaşkın, ölümün ansızınlığının getirdiği korkuyla yuvalarından uğramış gözler. Yok öyle olmaz... Ben bekledim onun gelişini. Gafil avlanmayacak kadar uyanık. Gözümü kırpmadan kapıya baktım geceleri. Adımlarını saydım. Ölüm daha beni görmeden ben onun köşeden dönüşünü göreyim diye. Sobeleyip ölümü... şöyle ferah ve serin bir “hoş geldin”......
