Lâle ve gül, renk ve koku bana tesir etmiyor. Sinemde arzu öldü. Gizli bir gam sözle ifade edilemez. Haydi anlatabileyim; ne söyleyeyim, kime söyleyeyim?
İblis;
•Ey bütün nükevvenatm Hâlıkı! Benim Ademe hiçbir düşmanlığım yoktur. O Adem ki, maalesef zaman ve mekân zindanında mahpustur.
•Kendini büyük görmek sözünü senin huzurunda nasıl ağzıma alırım? Bunun imkânı yoktur.
Fakat ne yapılabilir ki, Âdeme şedde etmemi sen istemedin.
Allah;
•Söyle, ne zaman bu sırrı keşfettin? İnkârdan evvel mi, sonra mı?
İblis;
•Ey Rabbim! Varlık âleminin kemal merhalelerini aşıp geçmesi senin tecellin ile oluyor. Ben bu gizli hakikate inkârdan sonra vâkıf oldum.
Allah (Meleklere Hitap Eder);
•İblis, yaradılışının alçak oluşundan “Senin irâden taallûk etmediği için ben secde etmedim” delilini ortaya koyuyor. Kendi hürriyet ve iradesine “icbar” ismini veriyor.
Bu zâlim, kendisinde parıl parıl yanan irade kudretine duman adını veriyor....
•Bir gece Rabbimin huzurunda ağladım, sızlandım:
Ya Rabbi, niçin müslümanlar sefalet içinde böyle hor hakir oldular?
Cenab-ı Hak’tan şu nidayı işittim: “Bilmiyor musun ki, onların gönülleri var ama sevgileri yok!”