Para içinde yüzdüler, tutmadılar. Sefalet çektiler, neşelerini kaybetmediler. Her nankör mesleğin fedaileri gibi arkalarında hatıralar, masallar, hikâyeler, sergüzeştler bırakıp gittiler.
insanların ve onların ruhlarına, hislerine ait hiçbir tekamül* olmayacak mıydı? o halde beyhude yere niçin şiirler ve romanlar yazılıyordu? edebi eserler insanı yeni ve mesut, başka iyi ve güzel dünyaya götürmeye, kurmaya yardım etmiyorlarsa neye yarardı?