Dünyanın sonu değil ki bu, yalnızca bizim sonumuz. Dünya eskiden nasılsa yine öyle devam edecek. İnsanlığın sonunun nükleer veya biyolojik savaşla geleceğine inanıyorum. Tam da Çernobil’in 33. yıldönümü üstüne, hazır da yurda nükleer santral belası bulaşmışken Kumsalda’yı okumak zaten bozuk olan dengemi alt üst etti. Ben kitabı bilimkurgu olarak göremedim, konusu olsun, dili olsun, karakterleri olsun o kadar gerçekçi ki sanki gelecekte yaşıyormuşsunuz da geçmişten birisinin günlüğünü okuyormuşsunuz gibi. Nevil Shute havacılık mühendisi olmasının ve iki dünya savaşı görmesinin de katkılarıyla ortaya ürkütücü derecede gerçekçi bir distopya çıkarmış. Karakterler eğlenceli, zeki, derinlemesine incelenmemelerine rağmen hemen çözebiliyorsunuz; karakterler ümitsiz, karakterler ümit dolu! Evet hikayenin sonu başından belli ve düşman radyasyon olunca kaçacak, saklanacak yer yok buna rağmen insanoğlunun en büyük silahı umut elinde görünmez düşmanıyla sonuna kadar mücadele etmesi çok çarpıcı. Kitap hepimizin bam teline basıyor, psikolojimi alt üst ettiği için aramız iyi değil ama bu çok iyi olduğu gerçeğini değiştirmez. Okuduğum en vurucu distopya desem yeridir. Umarım akıllanırız da sonumuz böyle gelmez.
Kumsalda 
Kumsalda
