Kuran&#x27;ın Kaynakları

Süryanice etkisi

Alphonse Mingana daha 1927’de şunu ileri sürmüştür (Mingana, s78-79): bilinen ilk Arapça kitap olan Kuran’ın yazarı-yazarları grameri ve kelime haznesi oturmamış bir dille dini konseptler üzerine yazmaya çalışıyordu; doğal olarak çevredeki grameri oturmuş, derin bir dini bir literatür geliştirmiş dil olan Süryaniceden hem terminoloji hem de üslup olarak büyük oranda etkilendi, faydalandı.

Umut

Arapça konuşan Hıristiyanlar Aramice/Süryanice metinleri kullanıyorlardı. Bu da Süryani Hıristiyanlığının İslam’ın gelişimi üzerindeki etkisi ve Kuran’daki Aramice kelime haznesi ile birlikte düşünüldüğünde ilk Arapça metin olan Kuran’ın aslında Aramice-Arapça karma bir metin olarak okunması gerekliliğini ortaya koymaktaydı (Reynolds, 2008, s15).

Reklam

Umut

Cennetteki bakireleri temsil eden huri kelimesi aslında Aramice okunduğunda cennetteki vaadin, ayetlerde kastedilenin aslında beyaz üzümler olduğu ortaya çıkıyordu.

Umut

Süryani kiliselerinde dini törenlerde rahiplerin topluluğa ‘okudukları’ Litürji metinlere “qeryana” deniyordu; bu kelime Kuran’da hem ayrı ayrı vahiylerin adı hem de topluca kitabın adı olacaktı (Bowman, s667; Dye, s21; Luxenbergh, 2014, s510; Andrae, s133).

Umut

Metnin ve kitabın adı gibi metni parçalara ayıran diğer iki teknik terim de Süryanice kökenlidir: Sure ve Ayet (Luxenbergh, s511-518; Mingana, s85-86). Arapçaya başlangıçta yabancı olan ‘yazmak’ ve ‘okumak’ ile ilgili tüm bu terimlerin Süryaniceden aktarılması elbette gayet doğal bir gelişmedir.

Umut

Şahıs isimleri dışında Kuran’da ismi geçen iki melek Cebrail ve Mikail de Süryaniceden aktarılmıştır (Bowman, s670; Kerr, s172). Bunların dışında Allah, Furkan, Mesih, Kâfir, Cennet, Melek gibi dini terminolojinin çok büyük bir bölümü de Süryanicedir (Mingana, s85-86; Kerr, s166-172). Burada bazen kelime olduğu gibi alınmış, bazen de Arapçada olan kök bu yeni anlamı kapsamıştır.