Bu kitap, evrensel doğruları yukarıda gördüğünüz üçgen tasavvuru içinde arayan bir abd-i aciz tarafından yazılmıştır. Vahyi anlamak için akla, yorumlamak için pozitif bilimlere ihtiyaç var. Hâlbuki “Akıl bir hâdi ve mürşide muhtaçdır. En yüksek mürşid ise Allah kelâmı ile enbiya irşadıdır.” (Hak Dîni / IV). Bunlardan mahrum kalan aklın itticah problemleri yaşaması bir postülâ (mevzua) hükmündedir. Karettaların yumurtlama zamanı uykusu kaçan Batı uygarlığının, kucağındaki bebeği ile birlikte Akdenizde boğulan sayısız mültecî anne karşısındaki apatik tavrı, bahsettiğimiz yönelim bozukluğunun son tezahürlerinden biridir. Rönesans’cıların hümanizma övüntüsü böyle birçok vakıa ile iflasa müncer olmuş iken bir de kendimize bakalım…
İslâm entelijensia’sı (ulema), hakikati XII. asırdan itibaren, yukarıdaki üçgenin dışında aramaya yöneldi. Bunun sonucunda 8-9 asır sürecek olan bir gerileyiş dönemine girdik. Bu hazin çöküşün zihnî veçhesini takip eden sayfalarda göreceksiniz…
