Henüz bir hafta evvel okudum ve o dönem ihtiyacım olan şey vakit geçirmemi hızlandıracak, içimdeki hüznü bir nebze unutmama sebep teşkil edecek "saçma sapan aşk romanı" idi.
gelin görün ki bu roman saçma değil sapan hiç değil.
Bitirdiğinizde içinize taş misali bir cismi oturtan kitaptır.
Kitaptaki adam (Raif Efendi) yerine koydum kendimi. Empati bana uzak bir dost değil aslında. Severim kendisini,düşünsenize on yıl boyunca sevdiğin kadını bekliyorsun,ve üstelik bu kadar sırlarla dolu, karmaşık bilinçaltına sahip, insanlardan kaçan kendi dünyasında yaşayan bir insanı değiştirebilecek güce sahip bir kadından bahsediyoruz acaba diyorum ben bekler miydim böyle? Böyle bir bekleyiş için karşı tarafın nasıl bir fedakarlığını görmem gerekiyor? ondan sonra sigortalar atıyor haliylen...
Kitabın ortalarına doğru, Maria hanım için sen kimsin ya!hem adamla gez toz senin için yapmadığı kalmasın ondan sonra ben sana göre değilim de. Peki adamın yapıtına ne demeli?kadının öldüğünü birinde öğren (o da binbir zahmetle,ulan nerede bu kadın diye bağır çağırsana!) hadi başkasıyla evlendin neden çocuk yaptın neden? mücadele içine girmedin bak kadın hastalıktan kıvranırken sen neler yaptın?
Her ne kadar yazar sonunu, bildiğimiz klasik romanlar gibi bağlamış olsa da başlangıç itibariyle dikkat cezbedici bir durum hakim.
Romanın baş erkek kahramanı çok konuşmadığı için okurken sinir ediyor, delirtiyor.
Her daim okunan, raflarda kendine yer bulan bu kitabın bir hikmetinin olduğu okununca net olarak anlaşılıyor...
