...Gerçek acı ne kadar da eşsizdi böyle. En latif sözlerin maharetine güvense de insan, karşısındakine ruhunu bütünüyle açması imkânsızdı. Kara bir buz gibi saplanmış, olanca zehriyle ağır ağır eriyordu şimdi kalbindeki acı. Eridikçe gölleniyordu kalbindeki zehir...
Sayfa 104 - Timaş