Kapıyı sessizce kapattı ve salona geçti.Havada o aşık adamın parfümünün kokusu asılıydı.Bir ölünün kokusu.Sehpanın üzerindeki paketi aldı ve kağıdını yırttı.Pencerenin kenarındaki koltuğa ilişti.Gümüş işlemeli bir çerçevenin içinden hala yaşıyormuşçasına gülümseyen gözlerin sahibine baktı uzun uzun.Resmi göğsüne bastırdı ve kendi kulaklarının bile duyamayacağı kadar kısık bir sesle fısıldadı:
"Affet bizi Yasemin.Hepimizi affet."
Bir veda,ancak masumiyeti kadar ölümsüz ve ancak mahkumiyeti kadar huzursuzdur.Bir veda , ancak giden,kalanı kusuruyla yüzleştirmeyi başarabildiğinde kusursuzdur.Hayatının yarısını sağır yaşayanlar,diğer yarısını dilsiz yaşamayı göze alacaklardır.
Çünkü vaktiyle sesini duyuramamış olan vicdan,günü geldiğinde daha yüksek sesle konuşup,sahibinin karşısında bir intikam gibi duracaktır!Ve insan,her koşulda ve her şeye rağmen,suçunu bir başkasının üzerine yıkmak üzere donatılmıştır ; ta ki bugünün,düne dönüşü imkansız bir uzaklık olduğunu anlayıncaya kadar…
(Tanıtım Bülteninden)
