Küvette Bulunan Günce
Stanislaw LemKüvette Bulunan Günce Sözleri ve Alıntıları
Küvette Bulunan Günce sözleri ve alıntılarını, Küvette Bulunan Günce kitap alıntılarını, Küvette Bulunan Günce en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Aslında her şey bir yalan, bir yanılsamaydı. Ama ben bunu görmezden gelmiş, yolumda devam etmiştim; bir işaret, Görevim için yanılmaya yer vermeyecek bir kanıt aramıştım -öte yandan, pis oyunlar oynamam, masalar altına saklanmam, vahşi ölümlere tanık olmam, sonra bir avmışım gibi kovalanmam, tuzağa düşürülmem, birbiri ardı sıra komik açıklamalar uydurmam gerekecek idiyse bir Görevi olmanın onurunun en ufak bir onursuzluğu olmadığını idrak etmeye başlamıştım!
Yeniden ve yeniden, gerçekte benden hiçbir şey beklenmediği kafama kakılıyordu. Bu da tek kabul edemeyeceğim şeydi; zira hiçbir anlamı yoktu.
Bina’da kaos yalnızca sıradan değildi, aslında normdu -daha çok, ciddi bir çabanın, boyuna devam eden bir sebatın sonucuydu. Bu yapay bir kaostu; Nihaî Giz’i meraklı gözlerden uzak tutmak için işlenen bir kaos.
Talimatım da dahil her şeyim elimden alınmış, gaspedilmişti; hatta talimatımın varlığına dair umudum bile. Bense olanları açıklamaya, kendimi doğrulamaya çalışmıştım -ama kimse beni dinlemediği için, hatta yalanlarımla bile ilgilenmedikleri için, işlememiş olduğum suçların ağırlığı o kadar fazlasıyla üstüme çökmeye başlamıştı ki, şu suçlu rolünü kabul etmeye hazırdım; yalnızca bir gerçeklik olsun yeterdi; yargım ve cezam belli olsun ve uygulansındı.
Garip, neredeyse yeterince karışık herhangi bir fikir nasıl da Bina’ya uyuyor gibi duruyordu, onu açıklıyor gibi... Garip ve biraz da korkutucu.
Kendimi doğrulamayı o kadar umutsuzca istiyordum ki -aklıma bir fikir geldi, umutsuzca saf ama cczbedici bir fikir- bunlar bir düş olabilir miydi, olağandışı bir şekilde ısrarcı ve sapkın bir düş?
Yavaş yavaş kendime geldim. Sanki kocaman olmuştum; kendim fiziksel olarak devleşmemiştim; gövdem büyümemişti de, Ben, düşünmekte olan Ben, etrafımı saran hacme eşit bir boşluk kaplıyordum sanki. Bir kasımı bile hareket ettirmemiştim; yine de içsel varlığım beyaz labirentin sonsuz sayıda seviyelerini içine almıştı. Kendimin ılık derinliklerinde, güçlü duvarlarım arasında rahatça yerleşmiş olarak son zamanlardaki çabalarımı, başıma gelen musibetleri, sonsuz bir sabır ve acımayla düşündüm.
"Mutlak bilgiye sahip olmasının yalnızca benim hayalimden ibaret olduğu anlamına geliyordu. Bir açıdan bunalıma sürükleyen bir keşifti bu; öte yandan da önümde yeni ve beklenmedik ufuklar açmıştı."
Kıkırdadı.
Sevgili oğlum, eğer ölüm her şeyi affetseydi hepimiz güzel olmaz mıydık?
EVET... Kendimi evrenin merkezi, tabiri caizse Bina’nm attığı tüm taşların, tüm okların hedefi zannetmiştim, oysa öteden beri ben bir hiçtim; benden önce gelen tüm atalarım ne yaptılarsa aynı durumlarda aynı şeyleri yapan; bir kasetten tamamıyla aynı kelimeleri, duyguları, düşünceleri tekrarlayan bir serinin bir parçası, ötekiler gibi bir kopya, kalıptan çıkmış bir örnektim. Melodra-matik hareketlerim, anlık güdülerim, yanlış başlangıçlarım, şaşırmalarım, esin anlarım, birbiri ardısıra gelen herbir keşfim -her şey, noktasına virgülüne kadar, tam şu an da dahil olmak üzere talimatımda yazılıydı -tabii onlara artık benim talimatım denemezdi;...