Kuyu
Rasim ÖzdenörenKuyu Quotes
You can find Kuyu quotes, Kuyu book quotes, the most impressive sentences and paragraphs on 1000Kitap.
“Madem ağladım, madem ağlıyorum, ağlayabiliyorum, öyleyse bindörtyüz yıl önceki insanlarla benim aramda, o günün insanlarıyla şunlar arasında kesintisiz bir ilgi olmalı, değişmeyen, insanı sarsan, derinden kavrayan ilintiler olmalı diye düşünüyordu.”
Sayfa 48Kitabı okudu
Akşama daha çok var. Canı mı sıkılıyor, bilmiyor. Bir şey mi yapmak istiyor, bilmiyor. Orada durup akşamı beklemek
mi istiyor, bilmiyor. Bir şey mi düşünmek istiyor, bilmiyor. Ağlasa mı, bilmiyor. Gülse mi, bilmiyor. Hiç bir şey bilmiyor. Yalnızca kendi içine yumulup kalmıştır, ama onu da ayrımsamıyor.
"... düşündü: nefsine itibar etmediğini sanıyordu, ama acaba nefsini, ona itibar etmediğini söyleyerek mi izzetliyordu? "
Sayfa 80 - iz YayıncılıkKitabı okudu
Hayır, gözünü kör etmeye çalışma, gözün görsün, ama sen onu denetle. Kulağını sağır etmeye çalışma , kulağın işitsin , ama onun işittiklerini denetlemeye bak.
Sayfa 104Kitabı okudu
Sevgi, dalında olgunlaşan meyveye benzetilemez, sevgi kendisine zamanla ısınılan alışkanlıklara da benzemez. Sevgi, hayır, topraktan çıkan ağaç ve o ağacın meyvesi gibi bir şey değildir: onun kökü insanın kendinde bulunur, onun varlığı bir kez keşfedilirse de, o, orada, olgunlaşmış olarak keşfedilir. Sevginin alışkanlık olmadığını da biliyor, alışkanlık haline gelen ya da insanın günlük, gündelik davranışları arasında yer tutmaya başlayan bir sevgi..ve ancak böyle bir sevgi, dalında olgunlaşmış olan bir meyveye benzeyebilir, olgunlaştığı anda dalından kopup düşer: sevgi için, daha baştan böyle bir akıbet tasarlamaya gelmez, çünkü o başlar ve sürer. Ne zaman başlamış olduğunu asla söyleyemezsin, yalnızca onun başlamış olduğunu bilirsin.
Sayfa 73Kitabı okudu
Hakikat aramakla bulunmaz, ama onu bulanlar arayanlardır.
Bunlara rağmen kuyudan çıkması gerekiyor, öyle mi? Öyleyse ağırlıklarını bırakması mı gerekiyor? Ağırlıkları? Ağırlıkları ne olabilir? Bundan kolay ne var, ne olacak? Ağırlığı, bizzat nefsinden başka ne olabilir? Ama onu nasıl terk etmeli? Terk edebilir mi? Nefs terk edilebilir mi? Bir de, demiyorlar mıydı ki, insan nefsiyle güzeldir ve o, nefsiyle sevilir? Vay canına! Gene açmaza giriyor. Nefsini hem terk etmesi gerekiyor, hem onu yüklenmesi, öyle mi? Böyle bir şeyin üstesinden gelinebilir mi? Belki de bu yüzden, bu işin üstesinden gelmeyi öğretecek bir üstadın bulunması gerektiği söyleniyordu.
Sevgi, hayır, topraktan çıkan ağaç ve o ağacın meyvesi gibi bir şey değildir: onun kökü insanın kendinde bulunur, onun varlığı bir kez keşfedilirse de, o, orada, olgunlaşmış olarak keşfedilir.
Köpekler de, dedi adam, başıboş gezerler, insanların köpeklerden farkı.. bir yere bağlı olmaları.. bağlandıktan sonra da köpek gibi bağlı olmaları.. sadakatle..
Her şey, her şey ona aczini, zavallılığını haykırıyordu.