‘İnsanların yaşıyla her zaman sorunum olmuştur. Zamanın sadece geçtiğini, durmadığını unutuyorum, insan ancak sonradan, bıraktığı izlerden anlıyor zamanı.’
.
Jean-Louis Fournier bu sefer annesini anlatıyor. Alkolik babası ile evliliklerini, nasıl bir anne olduğunu, nelerden hoşlanıp nelerden çekindiğini. Her zamanki gibi kemiksiz bir anlatımla.
Marie-Thérèse’nin (yazarın annesi) yaşadığı tüm zorluklara rağmen sanattan, kitaplardan kopmaması ise en etkilendiğim yanı oldu.
.
Bir alıntı daha:
‘Annemden hiç bahsetmedim. Mercek altına almadığım tek kişi o. Peki neden şimdi? Çünkü yaşlandım. Gangsterler son vurgunlarının ardından daima annelerine sığınırlar.’
Galiba çoğumuz öyleyiz, dayanamadığımız-artık yükleri taşıyamadığımız noktada ağzımızdan aynı kelime dökülüyor: Anne!
.
Aysel Bora çevirisiyle ~
