Okurken har oldum yandım, kül oldum söndüm.
Serinin bir önceki kitabıyla kıyasladığımda ilk kitap o kadar vasat geliyor ki gözüme... Oturmayan karakterler ve akıcı olmasına rağmen üzeri kapalı kalmış konular bir ara sıkılmama neden olmadı desem yalan söylemiş olurum. İlk kitabın sonu beni ikinci kitaba bağladı diyebilirim. Şimdi gelelim ikinci kitap Har ve Kül'e
Çakır Seyhanlı için sen yoksun gibi bir cümle kullandım, lafımı geri alıyorum. Sen varsın be adam! O kadar derin, o kadar güzel sevmiş ki Mahru'yu tüm hayatını onun üzerine kurmuş, tüm geleceğini onun için yakmış. Kızıyla geçirdiği zamanları ve kaybetmek üzere olsada hala Mahru diye çırpınması kilit konuydu. Harikaydı.
Mahru o kadar acı çekti ki doğrusu şaştı hak vermek lazım ancak bir insan sevgisine, sevdiğine bu kadar mı kör olur? Hani aşkta mantık aranmazdı? Kalbi ile mantığı arasında kalırken ezilen en çok kalbi ve duyguları oldu. Yazık oldu, son ana kadar...
Mihriban ve Turan'ın yarım kalmışlığı ve diğerlerinin tamamlanması okurken insanı cinnete sürükler cinstendi. Ümran ve Semih kadar başka karaktersiz karakter olamazdı sanırım...
Kısaca ikinci kitap ilkine nazaran su gibi aktı gitti, birçok üstü kapalı konu geçmiş, gelecek sahnelerinin harmanıyla açığa çıktı. Bir solukta okudum da okurken yüreğimde hep bir ağırlık peydah oldu. Üçüncü kitaba geçmek ve Mahru Seyhanlı'yı okumak için can atıyorum. Kalbinden yaralı olanlar hazmederek okuyacaklardır, tavsiye ederim.
