Blues sadece ilâhlarının birer işçi sınıfı anti- kahramanları olmalarıyla ve müzikal yapısındaki esneklikle rock’a büyük imkânlar tanımıyordu; bilhassa şarkı aileleriyle hardrock’ı geliştiren delta blues’un, blues’un “en siyahı” olması da, rock ile arasında ruhî yakınlık sağlıyordu. Zira tıpkı blues gibi bir alt kültür muhalefeti olan rock da, alacakaranlığı aksettiren “siyah” bir sesti.