Servisin boş kalan o son koltuğuna çekilip çantamdaki kitabı çıkarmış okurken günün ilk ışıkları da kitabın sayfaları üzerine saçılmıştı. İlk birkaç sayfayı okurken 'en azından birkaç lokma yeseydim, bu okuduklarım midemi bulandırmazdı' dedim.
Leman'la Lijin... Uzun süredir okumaktan kaçındığım türden bir kitap. İçerisinde tarih, savaş, dram, hüzün, aşk, ayrılık var.
Erkeklerin cephelerde düşman askerlerini savmaya çalıştığı, kadınlarınsa evlerinde korumasız olduğu dönemi kaleme almış Gönül Özgül. Üzerinden yüzyıl geçen dünya harbi esnasında yaşananları anlatıyor kitabında.
Takvim yaprakları 1915'i gösteriyor. Mekan Rus askerlerinin konuşlandığı bir Erzincan... Hoşgörü içerisinde yaşayan çok ırklı bir halk... Odak noktamız; Leman, Lijin, Marunka, İkizler, Şevket ve dahası... Geniş yelpazeli bir kitap.
Kendini okutan bir kitap okumama rağmen 'neden bir oturuşta okuyacak zamanım yok ki' diye hayıflandım.
Kitabın vermek istediği Birinci Dünya harbi esnasındaki Osmanlı halkı tablosu mu yoksa Leman'la Lijin'in öyküsü mü diye düşündüm. Aslında oldukça yerinde bir anlatımı ve konusu var. Eksiği yoktu ama fazlası var gibiydi. O fazlalığı da Leman'ın karakterine verdim. Çoğu kez Leman'ın bencil olduğu hissine kapıldım.
Ancak beklediğim son değildi. Bu yüzden kitabı ve kurguyu sevdim. İlk 25 sayfada nasıl burnumun direği sızladıysa aynı sızıyı son 25 sayfada da fark ettim.
Teşekkürler @bilgiyayinevi
