“kendi icinde yurumek ve saatler boyu kimselere rastlamamak.”
benim icin bir kitaptan daha fazlasi oldu, sanki karsimdaki kisiyle sohbet ediyormusuz gibi hissettim. sanki bana yazilmis gibi aitlik duygusu da yakaladim.
franz xaver kappus’a rilke’den yazilmis 10 mektup okuyoruz ve bu 10 mektupta bir insanin duygu ve dusuncelerini apacik ve saf bir sekilde cok iyi anlayip tartisabiliriz. plath’ten sonra rilke icin de keske tanismis olsaydik diye dusundum. cunku gercekten dusuncelerimizin benzerligi ve bana katacak cok seyi oldugunu dusundugum bir yazar oldu. gercekten de herkesin bu 10 mektubu okumasi gerektigini dusunuyorum.
favorilerim arasinda daima kendisini koruyacak ve hep bir seyler cagristiracak bana, bunu biliyorum. altini noktaladigim o kadar cumle var ki, sasirirsiniz yani. kendisini, kisiligini de cok sevdim. on mektuptan sonrasinda ise rilke’nin biyografisi uzun uzun islenmis. aslinda rilke’yle beraber kendimizi tanidigimiz veya onun sayesinde adim atmis oluyoruz. oldukca hosuma gitti. kappus’a uzulmedim degil. cunku rilke’nin mektuplarindan kappus’un nelerden bahsettigini az cok cikarabiliyoruz ancak rilke’nin cumlelerinin etkisi bir noktadan sonra etkisi olmuyormus gibi ve kappus’a sinirleniyormus gibi hissettim. ve kappus’un yazar olma hayaliyle ve mucadelesiyle baslanan bu seruven mektuplasmalarin duraksamalariyla, daha sonrasinda bitmesiyle son buluyor. ve kappus da unutulmus yazarlar arasina giriyor. kappus’un hayatinin daha bambaska, diledigi gibi olmasini isterdim. uzucu oldu.
2024/20. kitap
