Arşa çıkdı âh-ı âteş-zâd elinden gönlümün
Pek yıkıldım olmadım âbâd elinden gönlümün
Haşre dek olmaz mıyım âzâd elinden gönlümün
Bunca yıllardır esîrim dâd elinden gönlümün
Dâd elinden gönlümün feryâd elinden gönlümün
Yanımda hîç yok hem-râh u yârim âhdan gayri
Fakat sînemde yârem yâdigâr-ı hasret olmuşdur
Açılmışdı seniñ nevk-i müjeñle dilde yüz biñ dâg
Baña ol dâg şimdi lâle-zâr-ı hasret olmuşdur
Seni gördükçe zebânım tutılur agzımda
Hâlimi ‘arz iderim olmasa ‘âşıkda hicâb
Nice dem âteş-i ruhsârıña dil yanmış iken
Sîh-i fürkatle yine bagrımı gel itme kebâb