Selahattin Demirtaş'ı birçoğumuz yalnızca siyasi kişiliğiyle tanıyoruz ve kendi siyasi görüşümüz ya da ideolojimize göre seviyor veya sevmiyoruz. Ama ben burada size biraz "yazar" olan Demirtaş'tan bahsetmek istiyorum. Demirtaş'ın hikayelerini okurken müthiş bir edebi zevk aldığım için romanını da çok merak ediyordum. Sonuç beklediğim gibi, evet: Leylan da Seher, Devran gibi okuyucusunu içerdiği kelime oyunlarıyla şaşırtan, ince ince işlenmiş mizahi ögeleriyle güldüren ve güldürürken düşündüren, aynı zamanda bir edebiyat okuyucusu için en önemli unsurlardan biri olan "edebi zevk"i eksiksiz bir şekilde sunan bir eser. Buna rağmen kendi adıma hikayelerini daha başarılı bulduğumu söyleyebilirim. Eserin fikri altyapısını oluşturan argümanları göze batmayacak şekilde hikayenin içine yerleştirme noktasında Demirtaş'ın romanı, hikayelerinin yanında bir tık geride kalıyor. Yer yer -bir edebi esere göre- fazla didaktik ifadeler barındırması, edebîliği yoğun böyle bir eser içinde, deyim yerindeyse biraz "sırıtıyor". Fakat romanı genel olarak birkaç maddeyle özetleyecek olursam; iyi işlenmiş bir kurgu, zengin bir felsefi altyapı, eğlenceli mizahi ögeler ve şiirsel ifadelerle zenginleştirilmiş bir eser olduğunu söyleyebilirim.
Ve bir klasik okuyucusu olarak,
Demirtaş'ın eserlerini edebiyatımızda klasikleşecek kadar başarılı bulduğumu da eklemek istiyorum.
Selahattin Demirtaş ; hepimizin tanıdığı, bazımızın nefret ettiği, bazımızın çok sevdiği, birçoğumuzun da kendisine karşı beslediği duygu ne olursa olsun, yeni bir eserini merakla beklediği bir insan.
İdeoloji olarak Selahattin Demirtaş'ın tam karşısında duran insanların bile; "O çok zeki, çok birikimli ve kültürlü
