Kur'ân çocukları bize Dünyâ hayatının süsü olarak tanıtır. Hz. Peygamber (sas) de, Allahın kullarına olan merhametini sahâbesine anlatırken çocuğunu şefkatle emziren bir kadını örnek olarak göstermiş ve Şu kadının kendi çocuğunu ateşe atacağını sanır mısınız sorusuna hayır karşılığını alınca İşte Yüce Allah kullarına bu kadının çocuğuna şefkatinden daha merhametlidir buyurmuştur. Bir başka gün de, torunu Hz. Hasanı öperken yanında bulunan ve Benim on tane çocuğum vardır, onlardan hiçbirini öpmedim diyen el-Akra et-Temîmî'ye merhamet etmeyene, merhamet olunmaz cevabını vermiştir.Çocuklarımız Halil Cibran'ın ifâdesiyle Bizim yayımızdan geleceğe fırlatılan canlı bir ok gibidir. Bizler onların gövdelerini barındırabiliriz, fakat rûhlarını asl barındıramayız. Onların rûhları yarının sarayındadır. Onlara benzemek için uğraşabiliriz, ama onları kendimize benzetmek için uğraşmamalıyız. Çünkü hayat, geriye adım atmaz ve dün ile ilgilenmez. Şüphesiz anne ve babaların en büyük isteği/ideali dünyaya gelmelerine aracı oldukları çocuklarını güzel bir şekilde yetiştirmek, eğitmek, faydalı bir insan olarak hayata hazırlanmalarına yardımcı olmaktır. Bu konuda İslâm, anne ve babalara, çocuklarına koyacakları isimden başlayan, olgun bir insan olmalarına kadar uzanan gelişimlerinde birçok sorumluluklar yüklemiştir.Hz. Lokmân ile ilgili bu çalışmamızda, kendisine Allah tarafından verilen Hikmet tartışılmayan Hz. Lokmân'dan ve Onun her baba gibi oğluna zaman zaman yaptığı nasihatlarından bahsedeceğiz. Niyetimiz İbn Abbas (ra)'dan rivâyet edilen ve Hz. Peygamberin: Siyâhîlere sâhip olunuz. Şüphesiz ki onlardan üçü" cennet ehlinin efendilerindendir. Bunlar Lokmân el-Hakîm, Necâşî ve müezzin Bilâl'dir kutlu sözünü tutmak ve O'na gücümüz ve kabiliyetimiz ölçüsünde sâhip çıkmaktır.
