Yıl 1960.
ABD'nin ilk Katolik başkanı Kennedy görev yemini etmek üzere; Soğuk Savaş hız kazanmış, Küba krizi eşikte; ırk ayrımı tartışmaları en üst düzeyde; edebiyat ve sanat dünyası kimlik arayışlarıyla boğuşuyor; uzay yarışı başlamış; Hollywood tam gaz ilerliyor.
İşte bu ortamda ünlü aktris Natalie Wood, Frank Sinatra'ya minik bir köpek verir, o da yavruyu Marilyn Monroe'ya hediye eder. Şirin Malta teriyesine 'Mafya Şekerlemesi' adı verilir ama herkes ona kısaca Maf der.
Bu kitabın yazarı ve dönemin 'önemli tanığı' Maf, şöyle diyor:
'Bir köpeğin en büyük yeteneği, ilgi alanında olan her şeyi içselleştirmektir; sahiplerimizin bildiği şeyleri özümser ve karşılaştığımız kişilerin düşüncelerini unutmayız.
Hafızalarımız gayet iyidir ve neyin gerçek, neyin düşsel olduğuna dair insana has kapsamlı ve ölümcül kesin ayrımlar yapma zaafı bizde yoktur.'
Bu satırlarda görebildiğiniz gibi köpekler, sandığımızın ötesinde entelektüel yeteneklere sahip.
Bunu Maf'ın davaya kendini adamış bir Troçkist olmasından da anlayabiliyoruz. Yazdıklarına ister inanın, ister inanmayın… Kitabının bir yerine gerçeklik olgusuyla ilgili bir de şerh koydu çünkü:
'Varoluşçuluğun altın döneminde yetiştiğimden, bireyin mutlaka doğru olması gerektiği düşüncesini biraz saçma hatta gülünç bulmamı lütfen mazur görün. Bizler düşlediğimiz şeylerizdir; gerçekliğin kendisiyse en üst düzey kurgudur.'
Bu romanda ayakları (dört ayağı birden) yere en sağlam basan karakter Maf'ın kendisidir.
