“Hiçbir şey hiçten daha gerçek değildir” (s.38). Beckett, Üçleme’nin ikinci kitabı Malone Ölüyor’da yine aslında ‘hiç’i ve hiçbir şey olmamayı anlatıyor. Hayatın anlamsızlığı ve absürdlüğü karşısında, kendini avutmak için ona farklı anlamlar yüklemeye çabalayan ve yarattığı bu gerçeklikler ya da yanılsamalar içinde/arasında bocalayan karakter, bu kez ölüm döşeğinde, elinde kurşun kalemi ve küçük defteriyle okura içini döküyor. Beckett’in zihninin karanlık dehlizlerinde gezinirken, tıpkı ilk kitap Molloy’da olduğu gibi, fark ediyoruz ki, bu muğlaklık salt anlatılanlarda değil, aynı zamanda figürler ve karakterlerde. Fakat tüm bunlara rağmen Beckett, okuru metnin içinde tutmayı başarıyor, kitabın ilk sayfasında yazarın dünyasına adım atıyor ve son sayfaya kadar onun ‘gerçekliğine’ ayak uyduruyorsunuz. Böyle bir metinde bu gerçekten de çok büyük başarı bana göre. Eserler arasında bağlantı var; bu açıdan yorucu olmaması ve Beckett’ın tarzını özlemek açısından kitapları, peşpeşe olmasa da arayı fazla açmadan okumanızı tavsiye ederim. Bunun dışında, dikkatinizi yoğunlaştırabileceğiniz ve zihninizin müsait olduğu bir zamanda okumanızı öneririm. Her ne kadar genelde Molloy serinin en sevilen kitabı olsa da (bunun da nedeni muhtemelen Beckett’ın seri içinde ilk kitaptan üçüncüye doğru edebi dili bilinçli olarak eksilterek gitmeyi seçmesi), ben ikinci kitabı daha çok sevdim. Malone Ölüyor’u daha çok içselleştireldim ve Beckett’ı daha iyi anladığımın farkına vardım. Gerçekten kafası çok farklı çalışan bir yazar. Bence ‘Beckett kafası’ ile mutlaka tanışılmalı
Samuel Beckett in, romanının sivriliklerini uzlaştırmaya çalışırken,
