Beni yine hayâl kırıklığına uğratmadın, teşekkürler sevgili Stefan Zweıg..
Sonsözü de okuyup kapağını kapattıktan sonra büyük bir saygı ile sarıldım kitaba.. Evet. Sımsıkı sarıldım hem de.. Ve şunu bir kez daha anladım ki: Seni okumaktan asla bıkmayacağım, eserlerini okumaya asla doyamayacağım. Müthiş bir bağ kurdum seninle, bu bağın kopmasına asla izin vermeyeceğim. Düşünüyorum da, çekilmez insanlarla hınca hınç dolu bu dünya denen hana iyi ki uğraşmışsın. İyi ki yaşamı daha da tahammül edelebilir kılan silinmez izler bırakmışsın ardında. Seni tanımak, seni anlamak, sözcüklerinin sihriyle kendimden geçecek kadar seni sevebilmek ayrıcalığına erişebildiğim için çok şanslı sayıyorum kendimi. Kitabın içeriğine dair bir değerlendirme yapmak istiyordum aslında, ama bunun için şu an içinde bulunduğum esriklik halinden sıyrılmam gerek sanırım. Ama, eğer, metni buraya kadar okuduysanız kimin ne dediğine, ne düşündüğüne çok da takılmayın derim, Zweıg yazmışsa mutlaka okuyun işte ötesi yok..
Sevgiyle Zweıg, Göğe selâm..
