O güzel, çekici, bütün dünyanın hayran olduğu kadın, Marilyn Monroe, yani gerçek adıyla Norma Jeane, ruh hastası bir annenin, sevgisiz, şefkatsiz, örselenerek ve adeta bir yetim gibi büyümüş, acılı bir çocuğudur. Daha gencecik yaşında zorla evlendirilmiş, kumsalda otururken bir gazeteci tarafından keşfedilerek başlamıştır macerası... Mankenlikten figüranlığa, oradan da dünya starlığına uzanan hikayesini heyecanla; annesinde hiçbir zaman tatmin edemediği sevgi açlığını, aşık olduğu erkeklerde arayan ve hep hayal kırıklığı yaşayan, etrafında milyonlarca hayranı olmasına rağmenki yalnızlığını ve çaresizliğini ise üzülerek okudum. Ama nedense şaşırdığımı söyleyemeyeceğim. Marilyn Monroe’nun fotoğraflarına her baktığımda, o dişiliğin altında hep bir çocuksu, bir sevimli yüz görürdüm ben. Meğer geçirdiği, zor, tatmin edemediği ve tam manasıyla yaşayamadığı çocukluk yıllarının izleri varmış gözlerinde. Ve yaşadığı bunca hayal kırıklığına, yalnızlığa ve boşluğa dayanamayarak, biraz da ruh sağlığı yerinde olmayan bir ailenin üyesi olmasının da etkisiyle, girdiği bunalımdan kurtulamayıp, gencecik yaşına intihar etmiştir...
