Tam da papatyaların açmaya başladığı zamanda girdi bu kitap hayatıma. Geçen yaz benimle geldi gittiğim deniz kokulu kasabalara. Kimi zaman kahveme eşlik etti kimi zaman da yapraklarını koparmadan baktığım papatya fallarına...
“Bir dokunuşla güzelleşecek dünya, her çirkin olan şey bir dokunuşla güzelleşecek. Bir dokunuş kurutacak kalplerdeki hüzün gölünü, ağlamalar son bulacak. Yokluk, fakirlik, cahillik, kötülük bir dokunuşla sona erecek. Anladı, hayatı boyunca dinlediği masallardaki sihir işte bu dokunuşta saklıydı.”
Bazı kitaplar tekrar okunur, tekrarında bile sizi samimiyetle sarıp sarmalar.
Senem deli kızım benim, kulağında çınlayan çan seslerini unut, söğüt ağacının dallarında bulduğun huzura sarıl. Adem ve Aslı mutlu bir masala kahraman mı olacaklar yoksa savrulup gidecekler mi?
Ah kitaptaki tüm karakterler çok özeldi. Kurgu muhteşemdi. Kimi zaman Senem anlattı, kimi zaman Aslı, kiminde Adem.. Zamandan sıyrılmış, mekanlar arasındaki geçişlerin tıpkı anılarımızda yaptığımız yolculuklar kadar hızlı aktığı güzel bir eserdi. Spoiler vermeyi sevmediğim için olaylara fazla değinmeyeceğim, mutlaka okuyun, çok seveceksiniz.
“Hüzünlü geldi bu masal bana...
Sıkıştıkça ruhum, gerçeklerden kaçtım.
Masallardaki gibi mantık aramadan yaşarsam eğer, mutlu olacağımı sandım.
Uzun geldi bu masal bana...
Unuttukça başa aldım, tekrar okuyabileceğim sandım, aldandım.
Yalanlarla doluydu bu masal...
‘Olsun, hangi masal yalan değil ki?’ dedim, inandım.
Boş yere kendimi oyaladım.
Masal tadında olsun istedim, olmadı...
Kalmadı işte sonunda masallara inancım.”
