Seans anında sağaltımı devralan klinisyen ile sağaltılanı dışarıdan bir göz ile analiz etmeyi gerçekten zevkli buluyorum. Bu yüzden de bu tarz kitaplardan hoşlandığımı belirtmek istiyorum. Ayrıca Susie Orbach'a da, psikoterapisine 3. bir göz olarak katılmamıza izin verdiği için teşekkür ederek satırlarıma başlamak istiyorum.
Kitaptaki olguların gerçekliği bir kenara, şahsen bu tarz kitapları okurken en sık düşündüğüm şeylerden birisi de, birbirinden benzersiz kişilikler ve psikopatolojiler hekimin odasına bir şekilde sürükleniyor. Peki, bu durumda, hekim terapötik ilişkiyi nereye kadar sürdürebilir? Ya da bu gerçekten mümkün müdür?
Örneğin: Kaczynski gibi bir dehayı sağaltmak yahut bir tür manipülatif vaka ile karşı karşıya kalındığını düşünelim. Hekim profesyonellik ipinin ucunu kaçırıp, hastaya bir şekilde sevgi/aşk besleyebilir mi? Ya da akıl almaz iğrençlikte şeyler yapmış bir faili sağaltmak zorunda kalan bir hekim, karşı taraftan iğrenmemek için kendini nasıl kontrol edebilir? Orbach kitabında birbirinden farklı beş adet vakayı analiz etmekten de ziyade, bir hekimin; bütün içsel çatışmaları, metodları ve kendini kontrol edişi gibi detayları da göz önüne seriyor.
Bütün bunların dışında kitabın akademik ve komplike bir terminolojiye sahip olmaması da, kitaba ortalama okurların da anlayabileceği bir duruluk kazandırıyor.
