Bir baba ağladığında ağlar yerler ve gökler demiş Üstad. Yerinde bir söz kanımca. Baba demek sadece sevgisini evlatlarına dokumak değil, onları kucaklamak, onlarla yerine göre dost ve arkadaş olmak, karanlık yolda aydınlık olmak, başına bir bela geldiğinde soğukkanlılıkla her daim yanında olduğunu hissetmek, aşka yelken açtığında pervane misali ona iyi kötü yolları anlatmak vb.
daha da cabası. Sevginin gitgide eksildiği bir dönemde sevgiye muhtaç yaşamak insanları hep üzmüştür. Ama sonucu ağır da olsa buna dirayet göstermek ve cesaret etmek görmezlikten gelinmeyecek kadar muazzam bir duygu. Sevgisiz yaşam, solmuş güle benzer. Eyvallah